तू म्हज़ो मोग खरो...पुण जगपाची उर्बा म्हाका ना
तूच म्हजी प्रीत खरी...पुण त्रासा तूका ऊडोवपाचे ना
कशे तूका आनी किते सांगू...समजावपाचीय तांक उरुना
म्हजे मडे म्हज्याच फाटीर...तुका हांडीर आनी बसोवपाचे ना

उक्त्या दोळळयानी तूजी सोपना पळयली...आता न्हीदेत एकूय बी येना
चलता आपलेच नाक पळयत...रस्तो मेजपाचे ध्यान उरुना
किते खाता आनी कित्याक खाता... जाप अजून कसलीच मेळूना
म्हजे मडे म्हज्याच फाटीर...तूका हांडीर आनी बसोवपाचे ना

जगता मरता...मरता जगता...दोगाय भीतर फरक समजना
दिगंतरेक दीस जायत...म्हजी रात अजून सरूना
तुका आता आनी कसली आस...आपलीच मनशां लागी उरुना
म्हजे मडे म्हज्याच फाटीर...तूका हांडीर आनी बसोवपाचे ना 

दोळ्यात तुज्या म्हाका हांवूच दिसलो
पळोवन सामको मुमुर्खोच हासलो
पुण काळीज म्हजे तुवें नाका म्हळे
आणी स्वता रूपात स्वताच फसलो

Its never about whether the glass is half empty, or half full....its about whether we should finish the glass or just let it be.

Losing our mind is not something vague, for we all experience it. Maybe we never cross the threshold, to be labelled as 'mad' by the more 'saner' members of our society. Guess they will never be able to share the ecstasy of an empty mind, for they have never stopped lying about their inert worldliness.

When you put your thoughts on paper, they are not always beautiful. Whether we can understand ourselves is always a matter of concern for the writer. Having your own thoughts read out to you is not what any person will look forward to. Thoughts are ever changing, ideas remain the same. It's the idea which a writer moulds, that is what he projects onto the minds of the reader.

हरशी सैरवैर धावपी म्हजे मन डोळळे माखून आपल्या भीतर काळोख करून बसलां. स्वताची आस बाळगिता तेन्ना ते मन आपल्याकूच खावपाक कित्याक काय सोदता??? निरागसपण ताजे कोणे काय चोरून व्हेले ताकाच बाबड्याक खबर ना.
कसलो हो वेळ आयलो, कोणा मुखार आपल्याक उघडे करप ताणे आता?

mogaachi fulaa

फुलाच्यो पाकळ्यो जश्यो सोबित फुलतात
तशेच मोगाची काळजां एकामेकात जुळतात
आता फुलां फुलप आनी काळजां जुळप हे एक कशे?
तुमी म्हणत ह्या कवीक लागला दिसता सामके पिशे

फुल फुलतले अशी जशी भोवरो बाळगिता आस
तसोच पैस आशील्ल्या मोगीन्चो अडकून उरता स्वास
चंद्राच्या शीतलकायेन बी केन्नाय एकटे मन करपता
काळजाक चार कुडी म्हणुन किते चार मोग जाता?

इति ऊवाच प्रसाद ओगीच मोगाचेर नाका वाद
आप आपल्या मोगाक तुमी घालून पळयात साद
आणी जर तुमच्या उल्याक कोण दिना उतर
तर चार सोबित फुलां फुलयात तुमच्याच मनां भितर