कितलो वेळ जाल्लो तो तसोच त्या आंब्या पोना उबो अशील्लो. सामके रखरखित वोत, आनी वारें मातुय ना. पुण ताका असल्या गोष्टींचे खय पडून गेल्ले!!! ताजे लक्ष सामके एकाच कडेन केंद्रित अशील्ले. मुखार आशिल्ल्या त्या घराचेर...आणि त्या घराच्या बालकांवाचेर. ताका खबर ना तो केन्नाच्यान थंय तसोच आशिल्लो. एक हुनीर ताका साम्को तेकून किते तरी खातालो, तो थंय नाशिल्लेच भशेन. घराच्या कुशिक आशिल्ल्या रस्त्यार एरादारी घे म्हणून अशिल्ली.. आनी त्या रस्त्या दुसऱ्या व्हटेन आशिल्ल्या न्हयचेर व्होडल्यो व्होडल्यो बारज्यो मीन घेऊन वास्को वताल्यो. पुन्न हरशी कुजबुजत रावपी ताजे कान आज सुन्न जाल्ले.

आज तो खूब वरसांनी आपल्या मोनाक...आपल्या मोगाक पळयतालो. खूब म्हल्यार खूब. एक तप जाल्लो तीं एका मेका समोर येऊन. पुण मोनाचे लक्ष ह्या मन्श्याचेर मातुय पडूनाशिल्ले. जणू तो थय नाशिल्लोच....सामकी आर पार नदर. आनी ताकाय तेच जाय आशील्ले.

आपल्याक पळेल्यार ते रागान किव्वा विटून भितर वचत म्हणून ताका भंय आशील्लो. मोना त्या बालकांवार एका झोपाळयार बसून किते तरी वाचताले. मदीच तकली वयर काडून झाडाक लागील्ले आंबे पळयताले. पीकील्ले ते आंबे पळोवन हासताले. मदीच आपले केस बोटांनी घुंडयताले. ते वाचताले खरे....पुण पुस्तकाचे पान हालयल्यार कितलोसोच वेळ जाल्लो. कसले विचार मनात चलिल्ले ताकाच खबर. हर्शी म्हणून पयलीच्यान अशेच ते. केन्ना हासता केन्ना गंभीर जाता ताकाच खबर ना. तांची ईष्टागत केन्ना जाली .....आणि फुडे ताजे रुपांतर मोगात केन्ना झाले ते दोगायकुय समजूना. तेन्ना तो खूब कविता बरयतालो...आपल्या मोना खातीर. आणि तेय बी त्यो कविता वाचून सामके पिशे जाताले....आणि आप्ल्याक सदा एक नवी कविता जाय म्हणून ताज्या फात्ल्यान लागताले. ती दोगाय केंन्नाच तशी भोव्पाक किव्वा हेडपाक बरोबर वचुनात. तांच्या मोगाक असल्या गोष्टींची गरज ना अशें मोनाक दिसताले. आनी ताकाय बी तशेच जाय अशील्ले ... एका दुसऱ्याच कारणा लागून.

ताजे लग्न पयलीच थरील्ले आणि ही खबर ताणे आपल्या सगल्या इष्टां कडल्यान लिपौन दवरिल्ली. ताका हे लग्न नाका अशील्ले ... मोनाचेर तो भरपूर प्रेम करी, पुण ते लग्न तोडून उडोवपाची शक्त ताका नाशिल्ली. तशे केल्यार आपल्याक घरातल्यान भायर घालतली आणि हातात कायच मेळपाना हे खबर अशील्ले ताका.

पुण असल्यो गोष्टी गोंया तरी चड काळ लिपून उरनात. खंयच्यान तरी मोनाच्या कानार पडलीच आणि ते ताज्या सामकार आय. हाजे कडेन उतर नाच..सांगतलो तर किते? तीच तांची निमणी भेट...ते जे रडत थंयच्यान धाविल्ले ते परत ताज्या मुखार केंन्नाच येउना. हाणेय बी कॉलेज सोडली, लग्न मोडले आनी घरुय सोडले. मुंबई वचून बारीक सारीक कामा करत थोडे पैशे जोडले आणि आयुष्यात फुडे सरलो. इष्टा कडल्यान समजले की मोनाचे लग्न जाले पुन्न तो मात आयुष भर एकटोच रावतलो म्हण अशील्लो.

तांची ती भेट आणि आयचो हो दीस. मोना तशेच दिस्ताले आनी तशेच हांसताले पुन्न एक बदल मात जाल्लो. ताजो हासो ताज्या दोळ्ळ्या पर्यंत पाव्नाशिल्लो. ते दोळ्ळे अजून किते तरी सोद्तालें..कोणाचो तरी हावेस बाळगून अशील्लें. म्हणून तर ते पुस्तक वाचताले खरे...पुण किते वाचला ते ताकाच खबर नाशिल्ले. हे अजून आपल्या खातीर मनातल्या मनात रडता...शी कितलो म्हणून पापी हांव? जाचेर इत्लो मोग केलो ताका फक्त दुख दिला हावे...म्हाका नरकात बी जागो मेळचोना...हेच विचार ताज्या तकलेत येताले.

इत्ल्यान मोनाचो फोन वाजलो. "हेल्लो, कोण सोनिया गो? किते जाले, इतल्या दिसांनी याद आयली शी म्हजी? सारके सांग, कायच सामजना म्हाका. किते? रीतेशाक किते झाले? कार एक्सीडेंत?? ना. ना. फोटींग तु. देवा म्हज्या. देवा म्हज्या", आनी फोन ताज्या हातात्ल्यान सकल पडलो. ताज्या दोळ्ळ्यात्ल्यान घसघशीत दुखां व्हावपाक लागली. "रितेश ..रितेश...आज साम्को गेलो तु म्हाका सोडून. तुका एकदा तरी परत सारके पळयतले म्हणून राविल्ले मरे. तुकाच सगळ्ळो म्हजो मोग दिल्लो हावे..आनी कोणाचेर परत करपाक पावुच ना. कितलो निर्दयी रे तु."

"तुका हाव केंन्नाच माफ करचेना...केंन्नाच ना."

घरा भितर्ल्यान एक आवाज आयलो.."आजूय तु दीस भर थंयच बसून रावपाचे असा गो? त्या झोपाळ्याचेर जड जाला तु. घरातले कायच करचे पडना म्हणून बरे. आणि तुका सांगुनुय कायच फायदो ना." पुण मोनाच्या कानार कायच आवाज पडनाशिल्लो. ताजी दुकां सोपनाशिल्ली.

आणि हांगा तो ताका आपल्या मरणाचेर रडता ते पळोवन स्वता रडतालो. जणू काय तांचो फुडार होच अशील्लो..ते थय बालकांवाचेर झोपाळ्यार बसून शून्यांत पळयत बसतले...आनी तो थंय भायर आंब्या पोनां उबो रावून ताका पळयतलो. हेच ताजे स्वर्ग आनी नरक.